ΟΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ & Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ

 Έντεκα δικαστές, 11 βασιλιάδες ο βασιλιάς Αχάς, ο βασιλιάς Μονάσα και πολλοί άλλοι είχαν υιοθετήσει αυτήν την πρακτική, την Σκοτ Μπάλιν πρακτική. Τα παιδιά που θυσιάζονταν, καιγόντουσαν μέσα σε ένα λάκκο ονομαζόμενο «τόφετ». Για να καλύψουν τις παιδικές φωνές και κλάματα χτυπούσαν τύμπανα. Αυτές οι θυσίες ήταν διαδεδομένες στους Εβραίους που ζούσαν στην Carthrage 300 χρόνια προ Χριστού. Δόξαζαν τον Βάαλ ως κύριο τους .Ακόμα και σήμερα μπορούμε να βρούμε πληροφορίες και αναφορές στον δάσκαλο Βάαλ με μια απλή έρευνα στο ίντερνετ. Όταν χάθηκε η μάχη στις Συρακούσες, κοντά 500 παιδιά ρίχτηκαν μέσα σε ένα φλεγόμενο «τόφετ» ως θυσία στον Βάαλ. Μερικές φορές το παιδί το τοποθετούσαν μέσα σε ένα μπρούτζινο καζάνι ,που από κάτω του είχε μια εστία φωτιάς (καμίνι). Φυσώντας με φυσερό στο καμίνι ύψωναν τις φωτιές μέχρι αυτές να τυλίξουν το παιδί. Η Σκληρότητα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είχε κανένα όριο.

Ένα από τα πράγματα που ο καθένας μπορεί να θεωρήσει αξιοπερίεργο είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι εβραίοι για να ονομάσουν αυτές τις Θυσίες. Τις αποκαλούν «Ολοκάυτωμα». Όπως πολλοί μπορεί να το θεωρήσουν αυτό περίεργο, στο λεξικό αναφέρεται η σημασία του «ολοκαυτώματος» ως θυσιαστική προσφορά σε λάκκο που εξαγνίζεται με την φωτιά. Φυσικά οι Εβραίοι εμφάνισαν μια άλλη σημασία της λέξεως τώρα , μα αν κοιτάξουμε σε πολύ παλαιά λεξικά θα βρούμε αυτήν την σημασία ακριβώς αναγραφόμενη ως Ολοκαύτωμα. Το Ολοκαύτωμα είναι μια ενδιαφέρουσα λέξη εδώ γιατί αναφέρεται ως προσφορά μέσω φωτιάς. Άλλαξαν την σημασία της λέξεως οι Εβραίοι γιατί θέλουν ο κόσμος να συνδυάσει την λέξη με τα γεγονότα του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Αλλά αν πάμε πίσω στον αρχαίο θεό Μάλοχ που απαιτούσε τις θυσίες παιδιών να καίγονται μέσα σε έναν μεγάλο απαίσιο ναό που ήταν χτισμένος αποκλειστικά γιαυτόν. Η λατρεία του Μάλοχ παρουσιάστηκε από ξένες παλλακίδες που εισήλθαν επί Σολομώντος και έγιναν πολύ δημοφιλείς στο αρχαίο Ισραήλ. Αρχαίοι ιστορικοί όπως ο Άππιος, ο Δημόκριτος και ο Ποσειδώνιος περιγράφουν περιπτώσεις τελετουργικών εβραϊκών φόνων. Το 168 πΧ ο Άππιος ανέφερε ένα θύμα που προοριζόταν για θυσία που δεν ήταν καν παιδί, και βρέθηκε μέσα σε έναν εβραϊκό ναό. Εβραίοι ιστορικοί όπως ο Φλάβιος Ιόσυφος διαφώνησε με του Άππιου τους ισχυρισμούς οι οποίοι ήταν δημοσιευμένοι και μεταφρασμένοι από τον Ζαχαρία Μπογίοσιφους.

Ο Ζαχαρίας ανέφερε ότι ο Αντιόχιος βρέθηκε μέσα σε έναν ναό πάνω σε ένα ανάκλιντρο, ένας άνδρας ξαπλωμένος. Αυτός ο άνδρας έδειξε την λατρεία του στον βασιλιά κι απλώνοντας το δεξί του χέρι ικετεύεσαι τον βασιλιά για την απελευθέρωση του. Ο βασιλιάς τον καθησύχασε παρόλο που δεν του εξήγησε ποιος ήταν , ούτε γιατί του παρείχε σκεπή μέσα στον ναό, ούτε γιατί είχε τέτοια πλούσια περιποίηση. Με ένα αξιολύπητη αγωνία, λυγμούς και δάκρυα ο άνδρας είπε την ιστορία του. Είπε πως ήταν Έλληνας που ταξίδευε προσπαθώντας να βγάλει το ψωμί του όταν ξαφνικά τον απήγαγαν κάποιοι ιερείς και άρχοντες και τον κλείδωσαν μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Οι φύλακες που τον περίμεναν στο δωμάτιο του εξήγησαν έναν από τους φυσικούς νόμους των εβραίων .Ένα τελετουργικό που επαναλαμβανόταν ετησίως σε συγκεκριμένο χρόνικό διάστημα. Σκοπός της απαγωγής του Έλληνα ήταν να τον οδηγήσουν με τιμές θυσιαστηρίου και τυμπανοκρουσίες στο δάσος, όπου θα τον έσφαζαν και θα θυσίαζαν το σώμα του σύμφωνα με το εθιμικό τους τελετουργικό, τρώγοντας τις σάρκες του καθώς αυτός θα καιγόταν, θα ανανέωναν τον όρκο τους για την εχθρότητα τους απέναντι στους Έλληνες. Τα υπολείμματα των θυμάτων τους τα έριχναν μέσα σε βαθύ λάκκο.

Στην πρώτη χιλιετία της παρούσας εποχής, το έτος 300 ο επίσκοπος Αρσένιος Βισέρια είπε ότι όλοι οι εβραίοι από όλες τις κοινότητες δολοφονούσαν χριστιανούς κατά την διάρκεια των εορτών τους. Το έτος 415 ο Σωκράτης Σχολαστικός ανέφερε πως εβραίοι στο Ιμαστάρ. Κάρφωσαν ένα χριστιανόπαιδο σε έναν σταυρό και το τρυπούσαν μέχρι να πεθάνει. Το 425 ο Βερόνιος ανέφερε ότι εβραίοι είχαν σταυρώσει ένα παιδί. Το 614 ο μοναχός Αντίοχος Στρατηγός, ανέφερε ότι όταν η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια των Περσών, οι Εβραίοι αγόρασαν χριστιανούς που είχαν αιχμαλωτιστεί από τους Πέρσες και τους έσφαξαν σαν αρνιά. Το 1067 ο Ηααγκ ανέφερε ότι εβραίοι είχαν αφαιμάξει ένα τρίχρονο παιδί. Επίσης είχε αναφερθεί ότι είχαν εξαφανίσει το αίμα δίνοντας το σε άλλους εβραίους για να το χρησιμοποιήσουν σε τελετή τους. Το 1096 ένα παιδί ονομαζόμενο Εστράθ ανακαλύφθηκε τελετουργικά δολοφονημένο στην τώρα γνωστή ως Κίεβο πόλη. Αργότερα το παιδί αυτό ανακηρύχθηκε άγιος. Το έτος 1115 κοντά στην πόλη Γουνάπερ της Γερμανίας, μία μέρα πριν το Πάσχα , εβραίοι βασάνισαν 5 παιδιά και χρησιμοποίησαν το αίμα τους στις τελετές τους ονομαζόμενες «δίκαια» τους. Το περιστατικό είχε ερευνηθεί και οι εβραίοι συνελήφθηκαν και καταδικάστηκαν αναλόγως. Μέχρι τότε πιθανώς όλα τα προηγούμενα περιστατικά είχαν ξεχαστεί. 

Είναι πιθανόν ότι ιστορικά αρχεία έχουν χαθεί σε συγκεκριμένο χρόνο. Το 1144 ένα περιστατικό προέκυψε σε ένα παιδί στην Αγγλία το οποίο θα μπορούσε να κάνει ιστορία και τους εβραίους να μην ξεχάσουν τα χρόνια που τους επιτρεπόταν η είσοδος στην Αγγλία το 1099. Ένας μικρός αριθμός από αυτούς είχε έρθει στην Αγγλία να βοηθήσει τον βασιλιά να μαζέψει τους φόρους. Στη συνέχεια η πόλη ανακάλυψε ένα παιδί ονομαζόμενο Γουίλιαμ να έχει τελετουργικά δολοφονηθεί. Αυτό που έκανε την υπόθεση να είναι μεγάλης σημασίας είναι ότι το παιδί είχε συγγένεια με ένα εξαιρετικά μορφωμένο γιατρό τον Τόμας Μέρμον. Το 1144 ο καθολικός πλέον μοναχός Τόμας Μερμον έγραψε ένα εκτεταμένο βιβλίο για τον φόνο του μικρού Γουίλιαμ από το Νορβατζ, το οποίο είχε δολοφονηθεί από εβραίους. Το παιδί ονομάστηκε Άγιος από την καθολική εκκλησία. Ο πρώτος από πολλούς αγίους ανάλογα από το πώς κάποιος μετράει που είναι περίπου 20 με 25 στην ιστορία. Είναι αναγνωρισμένοι ως χριστιανοί μάρτυρες από την καθολική εκκλησία. Το περιστατικό που συνέβη στον μικρό Γουίλιαμ θα μπορούσε να έχει πάει στα αζήτητα , αλλά ο Τόμας ήθελε όλος ο κόσμος να ξέρει για το θηριώδες και σκληρό έγκλημα μια για πάντα. Πιθανώς με την ελπίδα πως θα έμπαινε ένα τέλος σε τέτοιου είδους θηριωδίες. Το βιβλίο του ήταν γραμμένο στα Λατινικά κι αργότερα μεταφράστηκε στα Αγγλικά τον 1ο αίωνα από τον δόκτορα Άμπε Τζεσαπ. Ο Τόμας Περιγράφει πώς κατά την γνώμη του έγινε ο τελετουργικός φόνος μετά την απαγωγή του παιδιού. Ξύρισαν το κεφάλι του Γουίλιαμ και μετά τρύπησαν το κρανίο του με βελόνες (σαν του πλεξίματος τις μεγάλες) και έτσι έκαναν το παιδί να αιμορραγήσει απαίσια από τις πληγές που του δημιούργησαν. Δεν μπορούμε να πούμε σίγουρα αν ήταν η απλή σκληρότητα τους ή ο πόθος τους να προκαλούν πόνο ή η έκστασή τους μέσα στο τελετουργικό τους.