Γράφει ο Διάπλους,
Δεν
ξέρω αν το παίρνετε χαμπάρι αλλά με αρκετή ευκολία (βαφτίστηκε "εμπιστοσύνη
των αγορών στην ερχόμενη κυβέρνηση" και "αλληλεγγύη" προς τη Ελλάδα
"που δοκιμάζεται"-μέλος της Ε.Ε.) έχει πριν τις εκλογές προδιαγραφεί
- και εν πολλοίς το έχουν αποδεχθεί με την προσφιλή μέθοδο της "γαργάρας"
τα περισσότερα κόμματα - το χρονοδιάγραμμα των επόμενων κινήσεων στην ελληνική πολύπαθη
οικονομία. Και πάλι οι δανειστές ετοίμασαν το μονοπάτι που θα παρουσιαστεί με διάφορους
τρόπους ως μοναδική λύση, "προς όφελος της πατρίδας" κλπ.
Οι
απόψεις αυτές είναι αυστηρά προσωπικές, αλλά πιστεύω χρήσιμες. Δεν ζητώ οπαδούς,
ψηφοφόρους και δεν προσπαθώ να οδηγήσω. Είναι καθήκον μου όμως ως Έλληνας Ορθόδοξος
Χριστιανός να μιλώ όταν κρίνω ότι πρέπει να υπερασπιστώ τα ιερά και πραγματικά αξιόλογα.
Κοινοποιήθηκε
με την πρόσφατη απόφαση Ντράγκι (πρόεδρος Ε.Κ.Τ.), ότι το Ευρώ θα υποτιμηθεί, μεγαλώνοντας
το συνολικό χρέος, με νέους τίτλους χρέους κρατών και μεγάλων επιχειρήσεων
"ευυπόληπτων οικονομικά". Πρόκειται για ένα σπιράλ διόγκωσης χρέους, που
θα οδηγήσει - κατά την άποψή μου - στην κατάρρευση του Ευρώ. Για λίγα χρόνια θα αυξήσει
την ρευστότητα στην Ε.Ε. (ανισομερώς μάλλον) η οποία ίσως μπει στον πειρασμό να
επενδύσει τα χρήματα αυτά - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - σε κερδοσκοπία, επενδύσεις
εκτός Ε.Ε. κλπ. Αυτό θα είναι ολέθριο.
Με απλά λόγια. Ας πούμε ότι χρωστά κάποιος
1000 € σε ένα μπακάλικο που έχει σε μια μικρή Ευρωπαϊκή πόλη. Τα βγάζει δύσκολα.
Έτσι λοιπόν ο κος. Ντράγκι του χαρίζει την ευκαιρία να δανειστεί άλλα 300 € σε διάστημα
περίπου 2 ετών για να "γίνει πιο ανταγωνιστικός". Ένας δρόμος (που θεωρώ
τον πιο πιθανό) είναι ο εν λόγω κύριος να πάρει τα χρήματα, να κλείσει το κατάστημα,
να ρυθμίσει τα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία και εφορία της χώρας του σε πολλές δόσεις
στο μέλλον, να αφήσει ανέργους 2-3 υπαλλήλους, να ανοίξει ένα νέο μπακάλικο σε μια
γειτονική χώρα, με χαμηλότερη φορολογία και εργατικά χέρια, να πουλά στους πολίτες
της χώρας του με καπάρο, και μέσω του τραπεζίτη φίλου του να παίζει και με την διαφορά
νομισμάτων ανάμεσα στις δύο χώρες (αυτό λέγεται "αρμπιτράζ"). Είπαμε,
είναι ένας από τους πολλούς δρόμους.
Ας κάνουμε μια σκέψη, τώρα, ποιοι είναι
οι χαμένοι και οι κερδισμένοι στο πολύ πιθανό παράδειγμά μας.
Κερδισμένος είναι ο κος Ντράγκι, γιατί θα εισπράττει τόκους για παραπάνω δάνεια και πιθανόν και για παραπάνω χρόνο, χώρια τις
προμήθειες από την μετακύλιση των δανείων. Κερδισμένος - αλλά με όλο το ρίσκο πάνω
του - είναι ο ιδιοκτήτης γιατί μπόρεσε να ξελασπώσει και να κάνει μια καινούργια αρχή σε ευνοϊκότερο περιβάλλον. Κερδισμένος είναι ο τραπεζίτης του ιδιοκτήτη γιατί
όλες οι διασυνοριακές συναλλαγές παράγουν ακατάπαυστα προμήθειες. Κερδισμένη σε
κάποιο βαθμό είναι η χώρα που αρχικά ήταν το μπακάλικο γιατί "θα" λαμβάνει
δόσεις για χρέος της αρχικής επιχείρησης - εκτός αν προτιμήσει με κάποια έκπτωση
να το κλείσει μαζί με το κλείσιμο της επιχείρησης.
Για να δούμε τώρα, μπορούμε να διακρίνουμε
χαμένους; Κατ' αρχήν οι υπάλληλοι. Η χώρα από την οποία μετοίκησε το μπακάλικο,
στερείται παραγωγής πλούτου στο έδαφός της, αντίθετα πληρώνει και διασυνοριακά τέλη
για να εισάγει αυτά τα οποία παλαιότερα παρήγαγε. Τα χρήματα του νέου δανείου αλλά
και η παραγωγική του δυνατότητα βρίσκονται πλέον σε μια άλλη χώρα - και δεν υπάρχει
κανένας λόγος να επιστρέψουν ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ οι συνθήκες (φτώχεια, εργασιακό κόστος, κλπ.)
γίνουν ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ από ότι στην καινούργια χώρα. Για να τραβήξει λοιπόν η παλιά χώρα
πίσω το επιχειρηματικό δυναμικό πρέπει να γίνει χειρότερη (αυτό λέγεται και
"ανταγωνιστικότερη") της νέας χώρας. Η διαδικασία αυτή είναι μακρά, μη Δεν
ξέρω αν το παίρνετε χαμπάρι αλλά με αρκετή ευκολία (βαφτίστηκε "εμπιστοσύνη
των αγορών στην ερχόμενη κυβέρνηση" και "αλληλεγγύη" προς τη Ελλάδα
"που δοκιμάζεται"-μέλος της Ε.Ε.) έχει πριν τις εκλογές προδιαγραφεί
- και εν πολλοίς το έχουν αποδεχθεί με την προσφιλή μέθοδο της "γαργάρας"
τα περισσότερα κόμματα - το χρονοδιάγραμμα των επόμενων κινήσεων στην ελληνική πολύπαθη
οικονομία. Και πάλι οι δανειστές ετοίμασαν το μονοπάτι που θα παρουσιαστεί με διάφορους
τρόπους ως μοναδική λύση, "προς όφελος της πατρίδας" κλπ.
Οι
απόψεις αυτές είναι αυστηρά προσωπικές, αλλά πιστεύω χρήσιμες. Δεν ζητώ οπαδούς,
ψηφοφόρους και δεν προσπαθώ να οδηγήσω. Είναι καθήκον μου όμως ως Έλληνας Ορθόδοξος
Χριστιανός να μιλώ όταν κρίνω ότι πρέπει να υπερασπιστώ τα ιερά και πραγματικά αξιόλογα.
Κοινοποιήθηκε
με την πρόσφατη απόφαση Ντράγκι (πρόεδρος Ε.Κ.Τ.), ότι το Ευρώ θα υποτιμηθεί, μεγαλώνοντας
το συνολικό χρέος, με νέους τίτλους χρέους κρατών και μεγάλων επιχειρήσεων
"ευυπόληπτων οικονομικά". Πρόκειται για ένα σπιράλ διόγκωσης χρέους, που
θα οδηγήσει - κατά την άποψή μου - στην κατάρρευση του Ευρώ. Για λίγα χρόνια θα αυξήσει
την ρευστότητα στην Ε.Ε. (ανισομερώς μάλλον) η οποία ίσως μπει στον πειρασμό να
επενδύσει τα χρήματα αυτά - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - σε κερδοσκοπία, επενδύσεις
εκτός Ε.Ε. κλπ. Αυτό θα είναι ολέθριο.
Με απλά λόγια. Ας πούμε ότι χρωστά κάποιος
1000 € σε ένα μπακάλικο που έχει σε μια μικρή Ευρωπαϊκή πόλη. Τα βγάζει δύσκολα.
Έτσι λοιπόν ο κος. Ντράγκι του χαρίζει την ευκαιρία να δανειστεί άλλα 300 € σε διάστημα
περίπου 2 ετών για να "γίνει πιο ανταγωνιστικός". Ένας δρόμος (που θεωρώ
τον πιο πιθανό) είναι ο εν λόγω κύριος να πάρει τα χρήματα, να κλείσει το κατάστημα,
να ρυθμίσει τα χρέη στα σφαλιστικά ταμεία και εφορία της χώρας του σε πολλές δόσεις
στο μέλλον, να αφήσει ανέργους 2-3 υπαλλήλους, να ανοίξει ένα νέο μπακάλικο σε μια
γειτονική χώρα, με χαμηλότερη φορολογία και εργατικά χέρια, να πουλά στους πολίτες
της χώρας του με καπάρο, και μέσω του τραπεζίτη φίλου του να παίζει και με την διαφορά
νομισμάτων ανάμεσα στις δύο χώρες (αυτό λέγεται "αρμπιτράζ"). Είπαμε,
είναι ένας από τους πολλούς δρόμους.
Ας κάνουμε μια σκέψη, τώρα, ποιοί είναι
οι χαμένοι και οι κερδισμένοι στο πολύ πιθανό παράδειγμά μας.
Κερδισμένος είναι ο κος Ντράγκι, γιατί θα εισπράττει τόκους για παραπάνω δάνεια και πιθανόν και για παραπάνω χρόνο, χώρια τις
προμήθειες από την μετακύλιση των δανείων. Κερδισμένος - αλλά με όλο το ρίσκο πάνω
του - είναι ο ιδιοκτήτης γιατί μπόρεσε να ξελασπώσει και να κάνει μια καινούγια
αρχή σε ευνοϊκότερο περιβάλλον. Κερδισμένος είναι ο τραπεζίτης του ιδιοκτήτη γιατί
όλες οι διασυνοριακές συναλλαγές παράγουν ακατάπαυστα προμήθειες. Κερδισμένη σε
κάποιο βαθμό είναι η χώρα που αρχικά ήταν το μπακάλικο γιατί "θα" λαμβάνει
δόσεις για χρέος της αρχικής επιχείρησης - εκτός αν προτιμήσει με κάποια έκπτωση
να το κλείσει μαζί με το κλείσιμο της επιχείρησης.
Για να δούμε τώρα, μπορούμε να διακρίνουμε
χαμένους; Κατ' αρχήν οι υπάλληλοι. Η χώρα από την οποία μετοίκησε το μπακάλικο,
στερείται παραγωγής πλούτου στο έδαφός της, αντίθετα πληρώνει και διασυνοριακά τέλη
για να εισάγει αυτά τα οποία παλαιότερα παρήγαγε. Τα χρήματα του νέου δανείου αλλά
και η παραγωγική του δυνατότητα βρίσκονται πλέον σε μια άλλη χώρα - και δεν υπάρχει
κανένας λόγος να επιστρέψουν ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ οι συνθήκες (φτώχεια, εργασιακό κόστος, κλπ.)
γίνουν ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ από ότι στην καινούργια χώρα. Για να τραβήξει λοιπόν η παλιά χώρα
πίσω το επιχειρηματικό δυναμικό πρέπει να γίνει χειρότερη (αυτό λέγεται και
"ανταγωνιστικότερη") της νέας χώρας. Η διαδικασία αυτή είναι μακρά, μη επιστρεπτή, επώδυνη και συχνά αναφέρεται ως "μεταρρυθμίσεις". Χιλιάδες
μπακάλικα στην αρχική χώρα θα πράξουν τα περιγραφέντα και θα διορθώσουν και την αρχική
χώρα με ένα συνολικό χρέος περίπου 30 % περισσότερο από ότι ήταν πριν 2 μόλις χρόνια,
υποθηκεύοντας το παραγωγικό τους μέλλον σε μια επιτροπή η οποία θα ελέγχει αενάως
την "ορθή" εξέλιξη του καταστροφικού σχεδίου, για δεκαετίες. Και όλα αυτά
στο όνομα της "προστασίας της πατρίδας" και προς τελικό όφελος του παγκόσμιου
νομίσματος αναφοράς - Δολαρίου - γέννημα θρέμμα του νέου Ισραήλ, το οποίο έχει υποτάξει
όλες της οικονομίες του κόσμου, όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές (πετρέλαια, τροφές,
νερό, κλπ.) σε όλο τον πλανήτη.
Η παρούσα περίοδος των εκλογών στην Ελλάδα,
συμπίπτει με την πλήρη εξέλιξη του σχεδίου ολικής υποτίμησης της Ευρώπης, υποταγής
στο δολάριο (εκ νέου) και διαστρωματικής, διακρατικής φτώχειας των Ευρωπαίων πολιτών.
Η ανάλυση είναι πολύ απλοϊκή - και πιθανά
και πολύ τραβηγμένη. Δεν είναι όμως απίθανη, αντίθετα έχει συμβεί χιλιάδες φορές
μέχρι τώρα και στην μικρή Ελλαδίτσα και στην τεράστια μακρινή Κίνα (χώρα υποδοχής).
Με τον τρόπο που περιέγραψα, με τις πιθανές
ανακρίβειες, το παραγωγικό δυναμικό μιας χώρας δεσμεύεται με αέρα κοπανιστό (λέγεμαι
"νόμισμα"), οι χώρες βουτάνε σε ωκεανούς χρέους, το τραπεζικό σύστημα
εξακολουθεί να έχει λόγω ύπαρξης (όχι όμως πραγματικής), η ανεργία αυξάνει και στο
τέλος οι μικρές χώρες "αναγκάζονται" να "ενώσουν τις φτώχειες"
τους, που σταδιακά γίνονται όλο και πιο απίθανο να αναστραφούν, σε μια
"ΖΩΝΗ ελεγχόμενων/αναπτυσσόμενων οικονομιών". Σας θυμίζει κάτι αυτό για την περιοχή
των Βαλκανίων που ζούμε; Τα περισσότερα Βαλκανικά κράτη βρίσκονται
"σε σχέση" (για να το γράψω ρομαντικά) με το ΔΝΤ. Και η Κύπρος. Όχι όμως η Τουρκία. Αυτή βγήκε πριν λίγο καιρό. Εμείς πλέον, "στον Νότο", θα αποτελούμε την ζώνη που από διάφορους έχει ονομαστεί "Μπελγράβια" (Belgravia, αχταρμάς από τις λέξεις
Bulgaria, Greece, κλπ.). Είμαστε λοιπόν για άλλη μια φορά "Γραικοί", ραγιάδες με ονοματεπώνυμο, χωρίς θρήσκευμα
στις ταυτότητες, πιθανώς η κυριότερη
πύλη εισαγωγής κακόμοιρων μεταναστών/δούλων στην Ευρώπη, αλλά και πρόχειρα
υποζύγια για να περνούν καλά τις καλοκαιρινές διακοπές ("all inclussive", βέβαια) οι τραπεζίτες
που με τη φτώχεια μας πληρώνουμε
τα μπόνους τους για να μας ρίξουν και κάνα "περμπουάρ"
στα ξενοδοχεία που έχουν συμπατριώτες τους αγοράσει
και δουλεύουν όσοι Έλληνες έχουν απομείνει.
Μην μπείτε στον πειρασμό
να απαντήσετε "και τι πρέπει να γίνει;" Πειρασμός θα είναι. Είμαστε όλοι βαφτισμένοι
στον Χριστό. Μόνο με την συμπάγεια της αγάπης στην εκκλησία (δεν αναφέρομαι στα κτήρια ή στους κληρικούς,
αναφέρομαι στην ταυτότητα
"εκκλησία=κοινωνία"), την αδερφοποίηση, την ταπείνωση, το βλέμμα στα αληθινό παραγωγικό δυναμικό θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τους νέους εδω, να παράγουμε
τα λίγα -στην αρχή - αλλά εξαιρετικής ποιότητας (ένεκα αγάπης, αλληλεγγύης, ταπείνωσης - αντικαθιστά τον έλεγχο) και αργότερα ποσότητας προϊόντα μας. Το σημαντικό
δεν είναι το πόσο χρωστάμε. Γιατί χρωστάμε κάτι που άλλοι ρυθμίζουν την αξία του. Το σημαντικό
είναι να ξεκινήσουμε
αδερφομένα, με την καθοδήγηση των γερόντων
και την εμπειρία των παλιών, την αδερφοποίηση των συναδέλφων και συνεργατών σε ομάδες δημιουργίας, γιατί όχι και χωρίς τη μεσολάβηση χρημάτων, θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την ΠΛΑΝΗ του χρέους. Ο δρόμος είναι ο "ενιαυτός". Η καλλιέργεια
της ορθοδοξίας είναι η μόνη πραγματικότητα. Η ζωή που ζούμε μέσα στο χρέος είναι ένα τεράστιο σκηνικό παράνοιας, παραλογισμού, απόλυτης υποταγής.
Ξυπνήστε αδερφοί και πάμε μαζί στο ένα και μοναδικό ΦΩΣ που θα λαμπρύνει το μέλλον των παιδιών μας...
