Ο λαός αν δεν ξυπνήσει, κανένα μάτι δεν θα βγει από τον ουρανό και θα σου πει, χαίρω πολύ Θεός.....

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

ΒΑΡΕΛΙ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΟ



Η πνευματική κατρακύλα της τελευταίας δεκαετίας.

Η εξόντωση του Χριστόδουλου το 2008 σηματοδότησε την απαρχή του τέλους της Κρατικής Εκκλησίας, έτσι όπως τουλάχιστον τη ξέραμε μέχρι τότε. Η επιβεβλημένη διαδοχή από τον Τουρκαλβανικής καταγωγής Ιερώνυμο Λιάπη ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ο Λιάπης όντας ένας Ιεράρχης ήδη διεφθαρμένος και ιδιαίτερα διαπλεκόμενος, έλαβε την εντολή να οδηγήσει στην απόλυτη απαξίωση την Κρατική Εκκλησία,
απολαμβάνοντας όμως ο ίδιος και η αυλή του όλα τα προνόμια που απορρέουν της θέσης στην οποία τοποθετήθηκε. Κι ενώ αρχικά φάνηκε πως η επιρροή του στην πολύ γερασμένη τότε Ιεραρχία ήταν οριακή, εν συνεχεία φρόντισε να γεμίσει τις εν τη επικρατεία Μητροπόλεις – με δικά του παιδιά, κυρίως Μητροπολίτες, αφού αυτό ήταν και το ζητούμενο, που θα εξασφάλιζε στην πορεία την εκλογή ενός “ανταξίου” του διαδόχου. Άνθρωποι ιδιαίτερα περιορισμένων πνευματικών προσόντων, στο σύνολό τους όλοι Οικουμενιστές και προπαντός χειραγωγούμενοι, αφού ο καθένας απ’ αυτούς είχε ήδη στην πλάτη του ένα τσουβάλι γεμάτο σκάνδαλα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν το διαβατήριό τους για την ανέλιξη και την τοποθέτησή τους στον δεσποτικό θρόνο. Οι «ιερές» ΜΚΟ («Αλληλεγγύη», «Αγάπη», «Αποστολή») που ως «μη κυβερνητικές» και «μη κερδοσκοπικές» εταιρείες έδρασαν υπό την καθοδήγηση αρκετών εκ των σημερινών Μητροπολιτών (κάποτε Αρχιμανδριτών) του Ιερωνύμου, αποτελούν απ’ τα καλύτερα παραδείγματα. Πράγματι αξίζει ο κόπος μιας πιο ενδελεχούς ματιάς στα ενδότερα όλων αυτών των «ιερών» οργανώσεων, για να εντοπίσει κάποιος ποιος ήταν ο πραγματικός ρόλος κάποιων μόλις λίγα χρόνια πριν, και γιατί βιάστηκαν να γίνουν άρον – άρον δεσποτάδες, κερδίζοντας βεβαίως την πολυπόθητη ασυλία.