ΒΑΡΕΛΙ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΟ

Η πνευματική κατρακύλα της τελευταίας δεκαετίας.

Η εξόντωση του Χριστόδουλου το 2008 σηματοδότησε την απαρχή του τέλους της Κρατικής Εκκλησίας, έτσι όπως τουλάχιστον τη ξέραμε μέχρι τότε. Η επιβεβλημένη διαδοχή από τον Τουρκαλβανικής καταγωγής Ιερώνυμο Λιάπη ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ο Λιάπης όντας ένας Ιεράρχης ήδη διεφθαρμένος και ιδιαίτερα διαπλεκόμενος, έλαβε την εντολή να οδηγήσει στην απόλυτη απαξίωση την Κρατική Εκκλησία,

απολαμβάνοντας όμως ο ίδιος και η αυλή του όλα τα προνόμια που απορρέουν της θέσης στην οποία τοποθετήθηκε. Κι ενώ αρχικά φάνηκε πως η επιρροή του στην πολύ γερασμένη τότε Ιεραρχία ήταν οριακή, εν συνεχεία φρόντισε να γεμίσει τις εν τη επικρατεία Μητροπόλεις – με δικά του παιδιά, κυρίως Μητροπολίτες, αφού αυτό ήταν και το ζητούμενο, που θα εξασφάλιζε στην πορεία την εκλογή ενός “ανταξίου” του διαδόχου. Άνθρωποι ιδιαίτερα περιορισμένων πνευματικών προσόντων, στο σύνολό τους όλοι Οικουμενιστές και προπαντός χειραγωγούμενοι, αφού ο καθένας απ’ αυτούς είχε ήδη στην πλάτη του ένα τσουβάλι γεμάτο σκάνδαλα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν το διαβατήριό τους για την ανέλιξη και την τοποθέτησή τους στον δεσποτικό θρόνο. Οι «ιερές» ΜΚΟ («Αλληλεγγύη», «Αγάπη», «Αποστολή») που ως «μη κυβερνητικές» και «μη κερδοσκοπικές» εταιρείες έδρασαν υπό την καθοδήγηση αρκετών εκ των σημερινών Μητροπολιτών (κάποτε Αρχιμανδριτών) του Ιερωνύμου, αποτελούν απ’ τα καλύτερα παραδείγματα. Πράγματι αξίζει ο κόπος μιας πιο ενδελεχούς ματιάς στα ενδότερα όλων αυτών των «ιερών» οργανώσεων, για να εντοπίσει κάποιος ποιος ήταν ο πραγματικός ρόλος κάποιων μόλις λίγα χρόνια πριν, και γιατί βιάστηκαν να γίνουν άρον – άρον δεσποτάδες, κερδίζοντας βεβαίως την πολυπόθητη ασυλία.

Ένα ατελείωτο δούναι και λαβείν, με ανταλλαγές που πάντα εμπεριείχαν το πουγκί με τα αργύρια του Ιούδα. Οι συμφωνίες του Ιερωνύμου με τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας, φάνταζαν ως φαινομενικά προερχόμενες από τα πολιτικά όργανα, επί της ουσίας όμως, συνέβαινε πάντοτε το ακριβώς αντίθετο. Ο ολοκληρωτικά διεφθαρμένος Ιερώνυμος Λιάπης και οι προστατευόμενοί του είχαν και έχουν ακόμα πολλά να κρύψουν και από πολλά

να ξεφύγουν. Στην προσπάθεια αυτή ξεφύτρωσαν από το πουθενά Μητροπολίτες πειθήνια όργανα των Εβραϊκών Συναγωγών, των παντός είδους Στοών, του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και διαφόρων αιρετικών και αυτοαποκαλούμενων δήθεν Εκκλησιών της Βόρειας και κεντροδυτικής Ευρώπης. Εκεί, όπου το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθοδηγούμενο από τον Τούρκο Βαρθολομαίο κι ένα τσούρμο Οικουμενιστές αντί-Ορθόδοξους δεσποτάδες (Γαλλίας, Γερμανίας, Σουηδίας, Προύσσης κ.λ.π.) έχουν εξευτελίσει την Ορθόδοξη πίστη, μετατρέποντάς την σε ένα θρησκειολογικό έκτρωμα που καμία σχέση δεν έχει με Χριστό κι Ευαγγέλιο.

Όμως ας θυμηθούν κάποιοι τα προηγούμενα χρόνια – πολύ πρόσφατα - και τις χειροτονίες δεσποτάδων, που έγιναν παρουσία των τότε Πρωθυπουργών αλλά συγχρόνως παρουσία και των επόμενων ανθελλήνων κι αντίΧριστων πολιτικών προδοτών δυναστών της Πατρίδας, κάτι το οποίο βέβαια δεν είναι διόλου συνηθισμένο. Έτσι το σχέδιο άρχισε να υλοποιείται, παίρνοντας σάρκα και οστά, ετοιμάζοντας την πλήρη διάλυση της Ορθοδοξίας στα έτη που πλέον διανύουμε.

Το πρόβλημα όλων των κρατικοδίαιτων χαμηλόβαθμων ρασοφόρων πλέον είναι το ότι θα χάσουν πολλά προνόμια απ’ αυτά που τους παρέχονται ως δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν είναι τυχαίο πως ως δημόσιοι υπάλληλοι αναφέρονται από τους εκπροσώπους του Κράτους κι όχι ως δημόσιοι λειτουργοί, πράγμα το οποίο θα ήταν και το ορθότερο.

Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι αποτέλεσμα χθεσινών συμφωνιών αλλά συμφωνιών που έγιναν κατά τα έτη 2011 – 2012, όχι μόνο με την Ελληνική κυβέρνηση αλλά και με τους εξωελλαδικούς θεσμούς, οι οποίοι ζητούσαν από τότε διακαώς την ισοπέδωση της Ελληνικής κοινωνίας και τη διάλυση της Ορθοδοξίας. Είχαν πλέον όλα τα κατάλληλα εργαλεία: Προδοτικές ανθελληνικές και αντίΧριστες κυβερνήσεις αλλά το κυριότερο μια εκκλησιαστική ηγεσία που βούλιαζε στη διαφθορά και τη σήψη, θέλοντας να περνάει αυτή καλά. Μια εκκλησιαστική ηγεσία που παραβιάζει σχεδόν όλους τους Αποστολικούς Κανόνες αλλά και τους υπόλοιπους Κανόνες λειτουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφήνοντας έτσι τον λαό έρμαιο στις ορέξεις του καθενός.

Η αλήθεια είναι πως η κρατική Εκκλησία του διεφθαρμένου Τουρκαλβανού Ιερωνύμου και της συμμορίας του δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μισθοδοτήσει τον κατώτερο κλήρο, αποκλειστικά και μόνο από δικά της κεφάλαια. Κι αυτό γιατί το δεσποταριό τα τελευταία δέκα χρόνια έχει ξαφρίσει τα πάντα στο πέρασμά του. Οι κατά τόπους Μητροπόλεις είναι όλες σε οριακή οικονομική κατάσταση και οι μάσες συνεχίζονται αδιάκοπα από τα αρπακτικά με τις μίτρες. Έχω ξανά γράψει παλαιότερα πως ο Ιερώνυμος Λιάπης γέμισε την Εκκλησία με κίναιδους, κλέφτες κι αντίΧριστους ανθέλληνες, προκειμένου το έργο που τον έβαλαν να κάνει να γίνει ακόμα ευκολότερο (ο "ο σιωπών δοκεί συναινείν", μ. Βασίλειος).

Σε αυτήν την κατάσταση δεν αντιδρά πλέον κανείς, και πώς άλλωστε; Η

δικαστική εξουσία χειραγωγείται απόλυτα από την εκάστοτε πολιτική κι εκεί κρύβεται το μεγάλο πράγματι μυστικό: Αν όλα λειτουργούσαν σωστά, ο Λιάπης και η συμμορία του θα έπρεπε ήδη να σαπίζουν στη φυλακή. Είναι γνωστά εξάλλου τα κολλητιλίκια του με τον πρώην πλέον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών Ηλ. Ζαγοραίο αλλά και με την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου αλλά και δοτή Πρωθυπουργό Θάνου. Ο Ζαγοραίος έστειλε αρκετές υποθέσεις του Λιάπη και της αυλής του στ’ αρχεία προκειμένου να τη βγάλουν καθαρή όλοι και συνάμα κυνήγησε τους επίδοξους διώκτες της «αγίας φαμίλιας». Χαρακτηριστική η περίπτωση πολύ πρόσφατης υπόθεσης με καταγεγραμμένες συνομιλίες εν ενεργεία Μητροπολίτη της Αττικής, ο οποίος αναφερόμενος σε συγκεκριμένους Μητροπολίτες του περιβάλλοντος Ιερωνύμου αλλά και στον ίδιο τον Ιερώνυμο, μιλά για μια κατάσταση όμοια με αυτήν της Μαφίας όπου οι παράνομες συναλλαγές (οικονομικές και όχι μόνον) δίνουν και παίρνουν. Ανατρέχοντας κάποιος στο σκάνδαλο των «Σιμωνιακών» του 1875 θα βρει όχι μόνον κοινά αλλά σχεδόν ταυτόσημα στοιχεία με τη συγκεκριμένη υπόθεση στην οποία αναφέρομαι.

Με αυτήν τη λογική φαντάζει όχι μόνον αδύνατον να ξεσηκωθούν οι παπάδες που σήμερα κλαίγονται για τα όσα συμβαίνουν τριγύρω αλλά είναι τουλάχιστον γελοίο ακόμα και να το συζητούν στα πηγαδάκια τους.

Φτάσαμε λοιπόν στο επαίσχυντο σημείο οι Ιερείς ν’ απειλούν κάποιους υπό τον φόβο της αποκοπής τους από το δημόσιο χρήμα. Λες κι αυτός ήταν ποτέ ο ρόλος τους. Η αποδόμηση του ρόλου της Εκκλησίας στο μεγαλείο της!

Ας θυμηθούν όμως κάποιοι τους λόγους αυτούς:

Ρουθούνι δε θ’ ανοίξει, υπό τον φόβο των κρατικοδίαιτων δεσποτάδων. Όταν η δεσποτική μαγκούρα σηκωθεί όλοι θα λουφάξουν, διαφορετικά θ’ απολυθούν.

Οι μόνοι που θα παραμείνουν θα είναι οι αυτοκράτορες του Μαμωνά, με τις χρυσοποίκιλτες μίτρες στις κεφάλες τους. Όλα όσα θα συμβούν δε θα τους επηρεάσουν καθόλου, και δεν είναι διόλου τυχαίο που νωρίς – νωρίς κάποιοι απ’ αυτούς τάχθηκαν ήδη θετικά με τις παρούσες εξελίξεις, που όμως είχαν δρομολογηθεί από τους ίδιους χρόνια πριν.

Για μένα όλα αυτά ήταν όχι απλώς αναμενόμενα αλλά ήδη πεπραγμένα. Τα όσα θ’ ακολουθήσουν – μέχρι και το 2020 – με τους διαδόχους του Ιερωνύμου Λιάπη και τους πολιτικούς ανθέλληνες προδότες δεν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας αλλά θα είναι τόσο τρομακτικά που κάποιοι θα εύχονται να ήταν μόνο απλοί εφιάλτες.

Ο ρόλος των απλών παπάδων ήδη άλλαξε κι όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα κοιμούνται απλά τον ύπνο του δικαίου. Όλοι θα σκύβουν το κεφάλι μπροστά στον δήμιο με το ωμοφόριο, ζητώντας έλεος, για να του δοθεί ως αντάλλαγμα ένας μισθουλάκος των 500€. Όσοι δε συνετιστούν θα πρέπει να ψάξουν να βρουν την τύχη τους αλλού. Σε όλο αυτό δε χωράει σε καμία περίπτωση ένας Χριστός που σταυρώθηκε για τον άνθρωπο και τη σωτηρία του. Τώρα προέχει όπως γίνεται αντιληπτό, η σωτήρια της τσέπης και της μάσας. Ευλόγησον!

Ζ.Π.