Σαν
τον αετό μέσα στον αέρα,
ταξίδια
στον χρόνο πετώ,
κεντώντας
τις ημέρες, τρυπώντας τις νύχτες...
με
ένα σακίδιο στους ώμους τον κόσμο
γυρνώ...
και
όπου πάω με φωνάζουν... ο προφήτης.
Στις
μαύρες κουρτίνες του αύριο,
αναμμένα
βέλοι πετώ.
στο
τώρα της καρδιάς μου.
Και
χάνομαι στο μαύρο, βλέποντας πόσο φως
χωρά να το γεμίσω.
Μα
εξεπλάγην !
Είδα
ήλιους φωτεινούς νεκρούς πλανήτες,
και
βασιλιάδες λωποδύτες.
Ανθρώπους
χωρίς ανθρωπιά,
και
Έλληνες χωρίς πατρίδα.
μέσα
στο σκότος να κατοικούν... γιατί αυτό
αγάπησαν....
Ως
λευκή περιστερά οι άνθρωποι σε εικόνα
να αγαπούν την αγάπη, και να ζουν αναμεταξύ
τους με κόρακα καρδιά, πρόβατα με ύαινας
μυαλά χωρίς όσια και ιερά....
Έτσι
θα είναι οι άνθρωποι ...όταν θα στείλει
ο Θεός επάνω τους την οργή Του στην
γη...
***
Ο
δρόμος της αρετής
δεν
θέλει πόδια γερά, αλλά καρδιά, θέλει
ανδρεία.
Και
η ανδρεία θέλει δύναμη, και δύναμη μεγάλη
είναι μόνο η Αγιοσύνη του Ιησού μας του
Χριστού. Διότι άγιος εστί δύναμις και
η ισχύς της δυνάμεως τούτης είναι η
αγάπη!
Και
αγάπη εστί ανθρωπιά Χριστού και της
καρδιάς του η πραότητα, και η ειρήνη!
Όποιος εν Χριστώ αγαπά εκεί και ο Πατέρας,
και όπου ο πατέρας εκεί η Αγάπη Του.
Μέσα
στην καρδιά του παιδιού του η ελλάδα, η
ανάσταση, η αιώνια κυριακή της καρδιάς,
που η αρετή δωρεάν χαρίζει... όταν ο Λόγος
γίνετε σάρξ !
Αγάπα
! οι εαυτοί σου είναι οι αλλήλοι.
Αγάπα
! η αγάπη των ουρανών στην γη... λέγεται
χριστή ελλάδα !
Αγάπα
! εσύ είσαι το Φως .... και σήμερα εάλω το
Πνεύμα της Αγιοσύνης σου Ελλάδα,
μα
του Χριστού μας όχι !
Αγαπάτε
αλλήλους ως εαυτόν ! διότι οι αλλήλοι
είναι το ένα το Φως.
Ο
δρόμος της αρετής θέλει καρδιά, που
ανοίγει τα φτερά, διότι η αγάπη ξέρει,
πως με τα πόδια δεν πάει κανείς στον
ουρανό... αλλά ο ουρανός πατά στα πόδια
του ανθρώπου στην γη, ως υιός του φωτός
Του.
Έλλην.
