Το όνομα Μαρία είναι καθαρά ελληνικό.
Το βιβλικό όνομα Μαρία είναι παράγωγο του αρχαίου
μυθολογικού και Ομηρικού ονόματος ΜΑΙΡΑ ή ΜΑΡΙΑ ( Ιλιάδα Σ48, Οδύσσεια λ326,
Παυσανίας κ.λ.π ). Το όνομα Μαίρα ή Μαρία έχει ως ρίζα το αρχαίο ελληνικό ρήμα
μαρμαίρω που σημαίνει την λάμπουσα ή ακτινοβολούσα· (Oμηρικόν λεξικό
Ε.Κοφινιώτου) Μαρ - μαίρω = λάμπω, ακτινοβολώ. Μαρία η λάμπουσα η
ακτινοβολούσα, μάρμαρο, mare = θάλασσα».
***
Γιὰ τὴν περίπτωση τῆς Ἰουδαίας καὶ τῆς Παλαιστίνης, ὅπως καὶ
γιὰ τὴν Παναγία Μαρία καὶ τὸν Ἰησοῦ Χριστό:
Μία ἁπλῆ ματιά στὸν χάρτη τῆς περιοχῆς καθιστᾷ προφανές τὸ γεγονός ὅτι οἱ πλεῖστες τῶν ἐπαρχιῶν καὶ τῶν πόλεων κατοικοῦντο ἀπὸ Ἕλληνες, εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα καὶ συνεπῶς οἱ πλεῖστοι τῶν κατοίκων, ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ἦσαν Ἕλληνες, ὡμίλουν τὴν Ἑλληνική. Ἐπαρχίες: Φοινίκη, Τραχωνίτης, Γαλιλαία, Δεκάπολις, Σαμάρεια, Ἰουδαία, Περαία, Ἰδουμαία. Πόλεις: Σιδών, Τῦρος, Καισάρεια, Φίλιπποι, Πτολεμαΐς, Τιβεριάς, Σκυθόπολις, Ἀντίπατρις, Ἀριμάθεια, Ἄζωτος, Γάζα, Ἰεριχώ, Ἡρώδειον, Μάχαιρος, Φιλαδέλφεια.
«Τὸ Οὖδας» σημαίνει στὴν Ὁμηρικὴ Ἑλληνική «τὸ ἔδαφος», καὶ Οὐδαῖος–α–ον εἶναι ὁ ἐπὶ τῆς γῆς ἤ ὁ ὑπὸ τὴν γῆν. Μὲ τὴν τοπικὴ προφορά, ἡ λέξις «Ἰουδαῖος» στὴν ἀρχή ἐσήμαινε τὸν ἰθαγενῆ, τὸν αὐτόχθονα (ἤ καὶ τὸν ὑποχθόνιο, ὁ νοῶν νοείτω), στὴν συνέχεια ἀπέκτησε διάσταση ἐθνικῆς ταυτότητας. Οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ τότε πολεμοῦσαν μὲ τοὺς ἄλλους λαούς ἐκεῖ, καὶ οἱ χειρότεροι ἐχθροί τους ἦσαν οἱ Φιλισταῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται πάνω ἀπὸ 250 φορές στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ πολεμοῦν ἐναντίον τους.
Στὴν περιοχή τῆς Γαλιλαίας (Γᾶ+λιλαία, Γῆ–ἐπιθυμητή, «λιλαίομαι»=ἐπιθυμῶ) κατοικοῦσαν Φιλισταῖοι ἤ Φιλιστῖνοι, λαός ἐξ ὁρισμοῦ ναυτικὸς (< Φίλοι τῶν Ἱστίων), Ἕλληνες καταγόμενοι κυρίως ἀπὸ τὴν Κρήτη, πρόγονοι τῶν σημερινῶν Παλαιστινίων. Ἡ Ναζαρέτ ἤ Ναζωραία (στὴν τοπικὴ διάλεκτο Νᾶς, ἡ Ναῦς, τὸ πλοῖο, καὶ τὸ «Σ» μεταξὺ δύο φωνηέντων –κυρίως πρὸ δασείας- ἐτρέπετο εἰς «Ζ») ἦταν μὶα πόλη Φιλισταίων τῆς Γαλιλαίας. Οἱ περισσότεροι Φιλισταῖοι ἡττήθηκαν στοὺς πολέμους μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ προσηλυτίστηκαν ἀπὸ αὐτούς, δηλαδὴ ὑποχρεώθηκαν νὰ ἁσπασθοῦν τὴν θρησκεία τους, φέροντες ὅμως τὴν Ἑλληνικὴ παιδεία, νοοτροπία καὶ εὐσέβεια.
Ἡ λέξη «Μύρα» σημαίνει στὴν Ὁμηρικὴ Ἑλληνική (ἁλ–μύρα, πλημ–μύρα< πλέον μύρα)
«Θάλασσα». Τὸ Ὕψιλον πολλὲς φορές ἄλλαζε στὴν Δωρικὴ/Αἰολικὴ διάλεκτο σὲ Ἄλφα.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν οἱ Λατῖνοι (Αἰολεῖς) τὸ ἔλεγαν Μάρα (καὶ τελικά Μάρε). Τὸ ἐπίθετο
«μυρία» ἤ «μαρία» τὸ ὁποῖο σήμαινε τὴν θαλασσινή, ἔγινε στὴν περιοχή ἐκείνη
κύριο ὄνομα: Μαρία.Μία ἁπλῆ ματιά στὸν χάρτη τῆς περιοχῆς καθιστᾷ προφανές τὸ γεγονός ὅτι οἱ πλεῖστες τῶν ἐπαρχιῶν καὶ τῶν πόλεων κατοικοῦντο ἀπὸ Ἕλληνες, εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα καὶ συνεπῶς οἱ πλεῖστοι τῶν κατοίκων, ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ἦσαν Ἕλληνες, ὡμίλουν τὴν Ἑλληνική. Ἐπαρχίες: Φοινίκη, Τραχωνίτης, Γαλιλαία, Δεκάπολις, Σαμάρεια, Ἰουδαία, Περαία, Ἰδουμαία. Πόλεις: Σιδών, Τῦρος, Καισάρεια, Φίλιπποι, Πτολεμαΐς, Τιβεριάς, Σκυθόπολις, Ἀντίπατρις, Ἀριμάθεια, Ἄζωτος, Γάζα, Ἰεριχώ, Ἡρώδειον, Μάχαιρος, Φιλαδέλφεια.
«Τὸ Οὖδας» σημαίνει στὴν Ὁμηρικὴ Ἑλληνική «τὸ ἔδαφος», καὶ Οὐδαῖος–α–ον εἶναι ὁ ἐπὶ τῆς γῆς ἤ ὁ ὑπὸ τὴν γῆν. Μὲ τὴν τοπικὴ προφορά, ἡ λέξις «Ἰουδαῖος» στὴν ἀρχή ἐσήμαινε τὸν ἰθαγενῆ, τὸν αὐτόχθονα (ἤ καὶ τὸν ὑποχθόνιο, ὁ νοῶν νοείτω), στὴν συνέχεια ἀπέκτησε διάσταση ἐθνικῆς ταυτότητας. Οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ τότε πολεμοῦσαν μὲ τοὺς ἄλλους λαούς ἐκεῖ, καὶ οἱ χειρότεροι ἐχθροί τους ἦσαν οἱ Φιλισταῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται πάνω ἀπὸ 250 φορές στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ πολεμοῦν ἐναντίον τους.
Στὴν περιοχή τῆς Γαλιλαίας (Γᾶ+λιλαία, Γῆ–ἐπιθυμητή, «λιλαίομαι»=ἐπιθυμῶ) κατοικοῦσαν Φιλισταῖοι ἤ Φιλιστῖνοι, λαός ἐξ ὁρισμοῦ ναυτικὸς (< Φίλοι τῶν Ἱστίων), Ἕλληνες καταγόμενοι κυρίως ἀπὸ τὴν Κρήτη, πρόγονοι τῶν σημερινῶν Παλαιστινίων. Ἡ Ναζαρέτ ἤ Ναζωραία (στὴν τοπικὴ διάλεκτο Νᾶς, ἡ Ναῦς, τὸ πλοῖο, καὶ τὸ «Σ» μεταξὺ δύο φωνηέντων –κυρίως πρὸ δασείας- ἐτρέπετο εἰς «Ζ») ἦταν μὶα πόλη Φιλισταίων τῆς Γαλιλαίας. Οἱ περισσότεροι Φιλισταῖοι ἡττήθηκαν στοὺς πολέμους μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ προσηλυτίστηκαν ἀπὸ αὐτούς, δηλαδὴ ὑποχρεώθηκαν νὰ ἁσπασθοῦν τὴν θρησκεία τους, φέροντες ὅμως τὴν Ἑλληνικὴ παιδεία, νοοτροπία καὶ εὐσέβεια.
Ἡ ἰατρική καὶ ἡ ἴασις, εἶχαν παραγάγει τὸ κύριο ὄνομα «Ἰάσων» καὶ «Ἰασώ». Συνήθης εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἄλφα σὲ Ἦτα (καὶ ἀντιστρόφως) ἀπὸ διάλεκτο σὲ διάλεκτο, εὐνόητη δὲ ὅταν διαβάζουμε στὸν Ἱπποκράτη περὶ Ἰητρικῆς καὶ πληροφορούμαστε γιὰ τὴν Ἰήσιον Ἀρχήν (ἀρχή τῆς θεραπείας). Τὸ κύριον ὄνομα «Ἰάσων» ἐμφανίζεται στὴν διάλεκτο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ὡς «Ἰησοῦς», καὶ σημαίνει «Θεραπευτής»:
Τυφλοί ἀναβλέπουσι καὶ χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καὶ κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καὶ πτωχοί εὐαγγελίζονται· καὶ μακάριὸς ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί. (Ματθ.11:5,6)
Ἡ Ἑλληνικότης τῆς Γαλιλαίας, τῆς Ναζωραίας, τοῦ λαοῦ τῆς περιοχῆς καὶ, βεβαίως, τῆς Παναγίας Μαρίας καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κρατεῖται κρυμμένη ἐδῶ καὶ δύο χιλιετίες («Ἄβατον») ἀπὸ τὶς Στοές ποὺ ὑπηρετοῦν τὸν Πλοῦτο τῶν «ἀρχόντων», διότι ἐὰν ἀποκαλύπτοταν θὰ ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο στὰ σχέδιὰ τους γιὰ ἀποδυνάμωση καὶ ἀφανισμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ, συνεπῶς, βλάβη τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ὁ Χριστιανισμός, ἐκφράζων τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς, τὴν ἐπανάσταση τοῦ Ἀνθρώπου κατὰ τῆς Κακίας τοῦ Πλούτου, τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων στὸν Θεό καὶ ὄχι στὸ χρῆμα, τὴν ἐνδυνάμωση τῶν Πτωχῶν καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς Πενίας, τὴν ἀπὸ τὴν ἐξάλειψη τῆς Πενίας συνεπαγόμενη ἐξάλειψη τῆς Πλουτοκρατίας (μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια, τῆς Κρατούσας ὁμάδας τῶν Ἀπατεώνων καὶ Ἐγκληματιῶν), ὄχι μὲ ὅπλο τὴν Βία –διότι ἡ Βία εἶναι τὸ ἀγαπημένο τους παιχνίδι καὶ ξέρουν πάντοτε νὰ κερδίζουν– ἀλλὰ μὲ τὴν ὑπεροχή τοῦ ὅπλου τῆς Ἀγάπης, ἡ ὁποία τοὺς εἶναι ξένη, ἄγνωστη, ἀκατανόητη («ἐπιστημονικῶς ἀτεκμηρίωτη») καὶ τοὺς εἶναι ἀδύνατον νὰ τὴν χειρισθοῦν κατὰ τὰ συμφέροντὰ τους, ὑπῆρξε ἐξ ἀρχῆς ὁ πραγματικὸς ἀντίπαλος τῶν Ἀπατεώνων Ἐγκληματιῶν ποὺ «ἄρχουν» (=λυμαίνονται) τὸν Κόσμο.
Χιλιάδες Νεκροὶ Χριστιανοί στὰ Κρεματόρια τῶν Στοῶν τοῦ Μαμωνᾶ, ἀντὶ νὰ μειώνουν τὴν δύναμη τῆς διδασκαλίας τοῦ Θεοῦ, ἐνδυνάμωναν καὶ αὔξαναν τοὺς ὑπολοίπους. Γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὸ παιχνίδι, οἱ Ῥωμαϊκὲς Στοές ἔπαψαν τοὺς διωγμούς τῶν Χριστιανῶν, οἱ δὲ Ἑβραϊκὲς Στοές, κυρίως οἱ ἐξ Ἰσπανίας, οἱ ὁποῖες ἐν συνεχείᾳ ἐκυριάρχησαν μὲσα στὴν διοίκηση τοῦ Ῥωμαϊκοῦ κράτους, διέβρωσαν μὲ δικοὺς τους τὴν στελέχωση τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας (ὥριζαν διὰ τοῦ ὄχλου ἐπισκόπους ἀβάπτιστους!), μὲ δικές τους μεθόδους καὶ μὲ δικὰ τους πλαστογραφημένα κείμενα τὴν Χριστιανικὴ διδασκαλία, καὶ ἄρχισαν τὴν συκοφαντικὴ προπαγάνδα καὶ τοὺς διωγμούς ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, καθὼς καὶ τὴν καταστροφή τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν μνημείων μὲ δικοὺς τους προβοκάτορες (παράβαλε τώρα τοὺς καλούμενους «μπαχαλάκηδες», ὀργανωμένη δύναμη τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας ντυμένοι «ἀναρχικοί»).
Γιὰ νὰ μποροῦν οἱ Στοές ποὺ κυβερνοῦν τὸν Κόσμο νὰ ἐπιβάλλουν τὴν πολιτικὴ τους καὶ νὰ πραγματοποιοῦν τοὺς στόχους τους, πρωταρχικὴ τους ἐπιδίωξη ἦταν ἀνέκαθεν, καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι, ἡ Διάσπαση, ὁ Διχασμός, ἡ Διαίρεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Θεμέλιος λίθος στὴν ἐπιτυχία τοῦ ἐγχειρήματὸς τους αὐτοῦ εἶναι ἡ Ἀπόκρυψη (καὶ Νόθευση καὶ Συκοφάντηση) ἀφ’ ἑνὸς τῆς Ταυτίσεως (Φυσικῆς Κληρονομικῆς Συνεχίσεως) τῆς Δελφικῆς Διδασκαλίας μὲ τὴν Χριστιανική, ἀφ’ ἑτέρου τῆς Ἑλληνικῆς Ταυτότητας τῆς Παναγίας Μαρίας καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
***
Η Παναγία ΔΕΝ ήταν Εβραία και αυτό αποδεικνύεται και από πέντε διαφορετικές πηγές που υπάρχουν σε χειρόγραφα στο Άγιο Όρος που αναφέρουν σαν παππού της τον Βαρπανθηρα!! Επιπλέον είναι Γαλιλαία ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ και η περιοχή αυτή εκείνη την εποχή ήταν αμιγώς ελληνική, τόσο σε πληθυσμό όσο και στα ήθη και έθιμα, οι Ιουδαίοι από την άλλη δεν συμπαθούσαν τους Γαλιλαίους, γιατί άραγε;
ΠΗΓΗ: http://greek-observatory.blogspot.com/2013/02/blog-post_7046.html
