Δυο κείμενα,
μνημεία της εξισορροπιστικής τέχνης, αμιλλώνται μεταξύ τους για το βραβείο
«βυζαντινισμού».
Πρώτο είναι
το «Μήνυμα του Αγίου Όρους περί της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου», έξοχο
δείγμα καλογερίστικης ισορροπίας και, δεύτερο, η «Αποτίμηση του έργου της
Επιτροπής για το ΜτΘ (=Μάθημα των Θρησκευτικών» του Μητροπολίτη Μεσογαίας και
Λαυρεωτικής Νικολάου, μνημείο Δεσποτικής διπλωματίας.
Στο πρώτο,
σαράντα καλόγεροι, μέτρησαν πολύ προσεκτικά τα «χτυπήματα» στο καρφί και στο
πέταλο.
Στο δεύτερο,
ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, «έστω και άγιος», ξεκινά την «Αποτίμησή»
του, αν όχι με ένα ψέμα, τουλάχιστον με μια εξόφθαλμη ανακρίβεια. Υποστηρίζει ο
Δεσπότης πως, όταν ανέλαβε η Συνοδική Επιτροπή την ευθύνη του διαλόγου με το
Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, μεταξύ των αρνητικών δεδομένων ήταν και: «Η
πλήρης απουσία αντιδράσεων για το νέο Π.Σ (=Πρόγραμμα Σπουδών), θετικών ή
αρνητικών από οργανωμένους συλλόγους γονέων, δείγμα ανησυχητικής αδιαφορίας ή
τουλάχιστον υποβαθμισμένου ενδιαφέροντος!».
Προκαλεί
ερωτηματικά η προφανέστατη διαστρέβλωση της αλήθειας αφού, και έντονες
αντιδράσεις υπήρχαν και υπάρχουν από Συλλόγους Γονέων και η Π.Ε.Θ. (=Παννελήνια
Ένωση Θεολόγων) με εκτενέστατες αναφορές επισημαίνει αυτό που, και ο ίδιος
ομολογεί στην Ιερά Σύνοδο πως, τελικά: «Το μάθημα των Θρησκευτικών στο νέο Π.Σ.
είναι καρπός δειλίας, εξισορροπιστικής αντίληψης, ίσως και μειονεκτικής και
ηττοπαθούς προσέγγισης ως προς τον σχεδιασμό του. Σχεδιάσθηκε όχι για να
εμπνεύσει στην πίστη και να αναδείξει τη δύναμη της Ορθοδοξίας και της
Εκκλησίας, αλλά για να είναι συμβατό με τον ορθολογισμό και ανεκτό από τις
σύγχρονες αθεϊστικές και συγκρητιστικές αντιλήψεις. Σχεδιάστηκε έτσι
προκειμένου να διατηρήσει τον υποχρεωτικό του χαρακτήρα. Αυτό οπωσδήποτε έχει
τη σημασία του. Ένα όμως υποχρεωτικό μάθημα που δεν καταδεικνύει αυτό που
πράγματι είναι η Ορθοδοξία, ένα φοβισμένο και άνευρο μάθημα δεν μπορεί να είναι
το ζητούμενο της Εκκλησίας».
Όποιος
διαβάσει την «Αποτίμηση» τού Μητροπολίτη Μεσογαίας παράλληλα με την εισήγηση
του «έστω και αγίου» Μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Εφραίμ βεβαιώνεται
πως, στα μέλη της Συνοδικής Επιτροπής ισχύει το «μη γνώτω η αριστερά σου τι
ποιεί η δεξιά σου…».
Ο
Μητροπολίτης Ύδρας, βεβαιώνει τη Σύνοδο πως, σε συνεργασία με τους θεολόγους
του Ι.Ε.Π σχεδόν «πέρασαν» όλες οι προτάσεις της Επιτροπής και της Συνόδου,
επισημαίνοντας ότι «έχει εξετασθεί [και το] εάν αυτές έχουν ενσωματωθεί στους
Φακέλους Μαθητού» ενώ, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας, πέρα από το ότι μαρτυρά ότι
δεν τους δόθηκαν οι Φ.Μ. (=Φάκελοι Μαθητού) παρά την αίτηση της επιτροπής,
ομολογεί πως, τελικά, ούτε την «επίμαχη μεθοδολογία ούτε τον χαρακτήρα του
μαθήματος κατάφεραν να αλλάξουν στο νέο Π.Σ.».
Ο
Μητροπολίτης Λαυρεωτικής Νικόλαος εκφράζει τις δικαιολογημένες υπόνοιές του για
τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, διότι και πράγματι,
μέσα από αυτήν τη μεθόδευση το Υπουργείο μπλοκάρει κάθε προσπάθεια αντίδρασης
των Ορθοδόξων γονέων που, θα πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους να παρακολουθούν
ένα μάθημα με «σύγχρονες αθεϊστικές και συγκρητιστικές αντιλήψεις» ενώ ο Ύδρας
Εφραίμ υποστηρίζει ότι ήταν απαίτηση της Συνοδικής Επιτροπής και, μάλιστα μια
από τις θεμελιώδεις, η υποχρεωτικότητα του μαθήματος!
Το τρίτο
μέλος της επιτροπής, ο ένθερμος θιασώτης του οικουμενισμού, κρατώντας μαντήλι
καλαματιανό, σιώπησε αιδημόνως. Ούτε κουβέντα για το ότι οι ετερόδοξοι στην
Ελλάδα εξαιρούνται του νέου μαθήματος των θρησκευτικών, καθώς, με δικό τους
δάσκαλο θα διδάσκουν στα παιδιά τους το δικό τους θρησκευτικό δόγμα.
Τελικά, ο
Μητροπολίτης Ύδρας ξεκαθάρισε πως τέτοια θέματα, όπως αυτό των θρησκευτικών,
δεν μπορούν να τα συζητούν σε κοινή συνεδρίαση 80 άνθρωποι, «έστω και άγιοι»,
όμως, κατά βάση άσχετοι με το πρόβλημα! Αφού δεν γνωρίζουν «σε βάθος το
επιστημονικό και ιστορικό του θέματος…», επιλέγει στην εισήγησή του πως, για να
«μην γινόμαστε όργανα ομάδων και συντεχνιακών συμφερόντων!» είναι ανάγκη τα
θέματα αυτά, όπως του μαθήματος των θρησκευτικών, να παραπέμπονται σε
επιστημονικές επιτροπές, αφού οι Συνοδικές είναι «πλέον ξεπερασμένες»! Οπότε,
την κάθε απόφαση μιας τέτοιας επιτροπής, θα εγκρίνουν οι άσχετοι Μητροπολίτες!
Εκτός και εάν, στο πίσω μέρος του μυαλού των οικουμενιστών, υπάρχει και η
πρόθεση της ολοκληρωτικής απαξίωσης του Συνοδικού Συστήματος της Ορθοδόξου
Εκκλησίας. Αυτή είναι κατά τον Ύδρας Εφραίμ η μελλοντική λειτουργία του
Συνοδικού Συστήματος! Θα αποφασίζει η Ιερά Σύνοδος επί όσων της ορίζουν ότι
πρέπει να αποφασίσει!
Ο Σεβ.
Μητροπολίτης Ύδρας, εν κατακλείδι, μένει ευχαριστημένος με το κομματάκι ζάχαρη
που του έβαλαν στο στόμα αφού έχει «τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στη διαμόρφωση
των βιβλίων των Θρησκευτικών», ενώ ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος
επισημαίνει πως, πρέπει να ισχύσει για την Εκκλησία της Ελλάδος ό,τι ισχύει για
τα άλλα θρησκεύματα στην Ελλάδα, δηλαδή, η Ορθόδοξη Εκκλησία να έχει τη
δυνατότητα όχι παρέμβασης αλλά αποκλειστικής ευθύνης της διδασκαλίας του
ομολογιακού μαθήματος των θρησκευτικών.
Ο Σεβ.
Μεσογαίας Νικόλαος θεωρεί πρόβλημα, και μάλιστα τόσο σοβαρό που επηρέαζε το
έργο της Συνοδικής Επιτροπής, την οξύτατη διάσταση απόψεων ανάμεσα στους
Ορθόδοξους θεολόγους που συγκροτούν την Π.Ε.Θ και στους θεολόγους υπαλλήλους
του Υπουργείου, που εμφορούμενοι από το πνεύμα του οικουμενισμού προωθούν, με
κάθε τρόπο, τον συγκρητισμό στο μάθημα των θρησκευτικών.
Οι θεολόγοι
της Π.Ε.Θ., φυσικοί σύμμαχοι της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, εξισώνονται από τον
Μητροπολίτη Μεσογαίας με τους θεολόγους που προσφέρουν υπηρεσίες σε κέντρα
πολιτικά και σε υπουργούς που «αρνούνται να αγγίξουν το Ιερό Ευαγγέλιο».
Η Δεσποτική
διπλωματία του Μητροπολίτη Λαυρεωτικής κορυφώνεται όταν υποστηρίζει πως: «το
νέο ΜτΘ σχεδιάζεται από θεολόγους που αγνόησαν την Ιερά Σύνοδο και πολεμείται
από θεολόγους που θέλουν να την χειραγωγήσουν!!». Ο επαμφοτερισμός στο μεγαλείο
του. Ο Σεβ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος ενοχλείται από τις δίκαιες φωνές
των θεολόγων της Π.Ε.Θ και δεν τρομάζει από την απαξιωτική, για τους Συνοδικούς
Ιεράρχες, θέση του Ύδρας Εφραίμ που υποστηρίζει ότι δεν έχουν τις προϋποθέσεις
για να συζητήσουν σοβαρά θέματα, γι’ αυτό και πρέπει αν όχι να καταργηθούν οι
ξεπερασμένες Συνοδικές Επιτροπές οπωσδήποτε να σιωπήσουν οι Ιεράρχες δίνοντας
το λόγο τους σε επιτροπές ειδημόνων!
Όμως, το
κερασάκι στην τούρτα της Δεσποτικής διπλωματίας ο Μητροπολίτης Μεσογαίας βάζει
στον επίλογο της «Αποτίμησής» του, όπου, αφού έχει προηγηθεί η κατακεραύνωση
των νέων θρησκευτικών ως μαθήματος που: «Σχεδιάσθηκε όχι για να εμπνεύσει στην
πίστη και να αναδείξει τη δύναμη της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας, αλλά για να
είναι συμβατό με τον ορθολογισμό και ανεκτό από τις σύγχρονες αθεϊστικές και
συγκρητιστικές αντιλήψεις» τελικά, επισημαίνει ότι: «το μάθημα έπρεπε να
αλλάξει και διότι ως είχε δεν ήταν ικανοποιητικό στη μεθοδολογία του και την
αποτελεσματικότητά του και διότι οι αποδέκτες του, οι μαθητές, δυσκολεύονταν να
κατανοήσουν τη διαλεκτό του!!!».
Χτύπημα και
στο πέταλο και στο καρφί, όπως κάνουν και οι Σαράντα Γεροντάδες της Διπλής
Ιεράς Συνάξεως, με θέμα την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του Κολυμπαρίου που, μετά
από μεγάλη περισυλλογή, αποφάσισαν να υποδείξουν στο χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι
δεν υπάρχει θέμα ταραχής του, από τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης!
Στο «Μήνυµά»
τους οι σαράντα προεστοί του Αγίου Όρους, παρά τα όσα υποστηρίζουν για τη
«σημασίαν της εγρηγόρσεως και της πίστεως», τελικά κηρύσσουν τον «εφησυχασµὸν
της αδιαφορίας». Καμία αναφορά στα συμπεράσματα της Διπλής Συνάξεως, στην
απουσία των τεσσάρων Πατριαρχείων από τη Σύνοδο, όπως και καμία μνεία του
Κωνσταντινουπόλεως και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Απ’
εναντίας, το χριστεπώνυμο πλήρωμα δέχεται την επίπληξη των Γεροντάδων διότι,
κατ’ αυτούς, αφού «προ της Συνόδου τα προετοιμασθέντα κείμενα εκοινοποιήθησαν
προς γνώσιν των πιστών και με την δυνατότητα εκφράσεως κάποιας γνώμης!», τώρα
δεν δικαιούνται υπερασπιστικής του Ορθοδόξου Δόγματος ομιλίας. Με υπνώττουσες
συνειδήσεις σαράντα καλόγεροι, αποφάνθηκαν ότι «δεν δικαιολογούνται ταραχαί και
απογνώσεις» δια τας αποφάσεις της Κολυμπαριανής Συνόδου. «Ο δε παράνομος Ιούδας
ουκ ηβουλήθη συνιέναι».
Μνημονεύουν
οι σαράντα καλόγεροι, προφανώς με ειλικρίνεια, το Λόγο του Κυρίου «όσοι ήλθον
προ εμού κλέπται εισί και λησταί, αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα» και δεν
προβληματίζονται, γιατί θα πρέπει οι πιστοί, μετά την έλευση του Κυρίου, να
ακολουθήσουν λύκους βαρείς, που δεν φείδονται του ποιμνίου, γιατί θα πρέπει να
ακολουθούν «άνδρας λαλούντας διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω
αυτών».
Καμία
προσπάθεια, στο «Μήνυμα», γαλήνευσης των πιστών με ένα ξεκάθαρο: Αποφάσισε ή
δεν αποφάσισε Ορθόδοξα η Σύνοδος στην Κρήτη;
Λόγια,
παραπανίσια λόγια, από όσους ζώντας στο Άγιο Όρος γαυριούν πως πολιτεύονται:
«κατά τας των Αγίων Θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές
φρόνημα».
Έξοχη η
συμβουλή του Αποστόλου Παύλου: «Εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω…ο λόγος υμών
πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος, ειδέναι πως δει υμάς ενί εκάστω
αποκρίνεσθαι», όμως, Αγιορείτες Πατέρες, στα θέματα της Πίστεως, πέρα από το
ότι ανυπερθέτως δεν χωρεί μεσότης, πρέπει ο λόγος «υμών[να είναι] ναι ναι, ου
ου’ το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν».
Γιατί
Γέροντες νομίζετε πως οι πιστοί αντιδρούν σε ό,τι, τέλος πάντων, ιστορικά πια
είναι η Σύνοδος της Κρήτης; Δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν ή, επειδή είναι
αγνώμονες; Το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας δεν έχει κανένα λόγο να
ομολογήσει, σε φυσικά πρόσωπα, όπως εσείς, πως: «ου κρύπτοµεν την ευεργεσίαν».
Για τον Λαό του Κυρίου, Εκκλησία είναι ο Αναστημένος Ιησούς Χριστός, Αυτός
κεφαλή «υπέρ πάντα τη Εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού, το πλήρωμα τού τα
πάντα εν πάσι πληρουμένου».
Οι πιστοί
αντιδρούσαν και θα συνεχίσουν να αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια αλλοίωσης αυτής
της Αλήθειας που εκφράζεται με το Ορθόδοξο Δόγμα, υποστηρίζοντας το αλάθητο των
αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων, που βεβαιώνουν την Αλήθεια Της Μιας Αγίας
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Γιαυτό ο πιστός του Θεού Λαός τιμά και
υπολήπτεται θεσμούς αιωνίους, στέκεται κριτικά απέναντι σε όσους ξεχνούν πως,
προς καιρό βασιλεύουν, αλλά δεν αιωνίζουν, ενώ δικαιώνει πρόσωπα που, με το
σύνολο της βιοτής τους στηρίζουν την Εκκλησία, που παραμένει πάντοτε «στύλος
και εδραίωμα της αληθείας».
Στο «Μήνυμά»
τους, οι σαράντα προεστοί του Αγίου Όρους κάνουν αναφορά στη Σύνοδο του 1848
για να τονίσουν ότι «υπερασπιστής της θρησκείας είναι ο λαός», που δεν θα
αποδεχθεί τίποτα που να μην είναι Ορθόδοξο, δηλαδή, λογικά, ούτε και την
«ιστορική ονομασία των αιρέσεων ως εκκλησίες» και, από την άλλη,
κατακεραυνώνουν «τας ατομικάς και εώλους δοξασίας, αι οποίαι οδηγούν εκτός
Εκκλησίας και δημιουργούν τας κολάσεις των αιρέσεων»! Ποιος όμως μέχρι σήμερα,
αγιορείτες Πατέρες, από όσους δημόσια εκφράζουν τη διαφωνία τους ή τις
επιφυλάξεις τους για τη Σύνοδο του Κολυμπαρίου λέει δική του γνώμη; Ποιος δεν
ακολουθεί το Συνοδικό της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου;
Πράγματι,
Γεροντάδες, ο καλός Ποιμήν θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των λογικών προβάτων,
πόσοι όμως από τους σύγχρονους «ποιμένες» και «πνευματικούς», τόσο στο Άγιο
Όρος όσο και εκτός αυτού είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν κάτι από την ανάπαυσή
τους, την προσδοκία τους για έναν «θρόνο», πόσοι μπορούν να πουν το του Ιωσήφ
Βρυέννιου: «Ουκ αρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία. Ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον
σέβας. Εν σοι εγεννήθημεν, και σοι ζώμεν, και εν σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε
καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα»;
Όμως, στο
«Μήνυμά» τους οι αγιορείτες πατέρες, πέρα από τον εφησυχασμό που συνιστούν στο
χριστεπώνυμο πλήρωμα, διαπιστώνουν πως η Χριστιανική Αυτοκρατορία παρήλθε, αλλά
παραμένει η «αυτοκρατορία της αγάπης»!
Μέγας ει,
Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου! Κατ’ αρχάς, Γεροντάδες, «παρήλθε» η Βυζαντινή
Αυτοκρατορία και όχι η Χριστιανική Αυτοκρατορία αν και θα έπρεπε, ως
θεματοφύλακες και των πατρίων, να υποστηρίζετε πως: «πάλι με χρόνια με καιρούς
πάλι δικά μας θα ναι!».
Αλλά,
αγιορείτες πατέρες, αυτήν την «αυτοκρατορία της αγάπης», που ξεπερνά και τη
Ζηζιούλια αγαπολογία πού και πότε την ανακαλύψατε;
Έπαψε και
για εσάς και στο Άγιο Όρος ο Αναστάς Χριστός να είναι «υπεράνω πάσης αρχής
και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου
μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι» και στη θέση του βάλατε την
«αυτοκρατορία της αγάπης»;
Ίλεως,
ίλεως, ίλεως γενού ημίν, ο πάντων ανεχόμενος και πάντας εκδεχόμενος.
Γράφει ο
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΟΥΡΟΥΤΖΙΔΗΣ
