Αυτός που πολεμάει διαβόλια, μαύρες μαγείες και αόρατα φαντάσματα …
είναι εργάτης του σατανά και όχι ορθόδοξος της αγίας του Θεού Σοφίας.
Διότι γνωρίζουν οι ορθόδοξοι ότι ο σατανάς είναι του κτιστού
πνεύματος του αντίχριστου, και όχι του αέναου φωτός της αλήθειας εμάς των
Χρισμένων τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Η ψευδαίσθηση της αλήθειας του σατανά… έκανε τον άνθρωπο να
πιστέψει, πως μια πέτρα μπορεί να σηκωθεί μόνη της και να τον χτυπήσει.
Η λέξη «μαγεία» γεννά από μόνη της το πρώτο «δαιμόνιο», το
οποίο ονομάζεται : «να έχει ο άνθρωπος την γνώση για αλήθεια πως υπάρχουν
εξωτερικές δυνάμεις αόρατα φαντάσματα και να θέλουν να σου κάνουν κακό και ότι
μπορούν να το κάνουν», (όπως βουντού, μαύρη μαγεία).
Έτσι ο άνθρωπος με το που τα φοβάται… αυτό που φοβάται δημιουργείται,
γιατί στο πνεύμα μπορεί να είστε θνητοί, μα στην ψυχή είστε Θεού υιοί… και ό,τι
πιστεύετε θεουργείται.
Εδώ και τρεις ημέρες του Θεού (μία ημέρα του Θεού είναι 1000
έτη ανθρώπων) το πνεύμα της γνώσης του δένδρου της ζωής είναι πάνω στην ξύλινη
γνώση της κατάρας ξένου έθνους από την δικιά μας την πατρίδα του ουρανού και
της γης μας.
Και στέλνουν το πνεύμα του ανθρώπου προς την πορεία της
αυτεπάγγελτης σκλαβιάς με μάγους δεσπότες, και πλανεμένους ποιμένες… μέσα στον
στάβλο να τον βλέπουν να ζει ως γκόημ = ζώο τους… και μέσα στα κόπρανα για
νόμους και ούρα για πνεύμα να ντύνουν τον άνθρωπο με τον μανδύα του σατανά
τους.
Ποια η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που είπε στον Θεό… τότε στον
ουρανό : «παράτα με Θεέ μου, εγώ θέλω να είμαι ένας άλλος θεός από εσένα… δίπλα
στον δικό σου ουρανό» ; ! … και ποια η διαφορά ανάμεσα στο παιδί του σήμερα που
λέει στους γονείς του : «παρατήστε με μόνο μου… εγώ είμαι προχωρημένη εποχή»… και
στέλνει τους γονείς του στον διάολο… ή οι γονείς τα ίδια τους τα παιδιά ;
Ποια η διαφορά ο πόλεμος με τους αγγέλους του Θεού και τους
έκπτωτους… με το μίσος, την διχόνοια, την ειρωνεία, τον χλευασμό… όπως οι
Έλληνες αναμεταξύ τους ο αδελφός τον αδελφό; Ή τους ιερείς του σήμερα ;
Το λάδι σου Έλληνα,
Πηγάζει από τα λείψανα ανδρειωμένων,
Που πέθαναν με την ιερή προσευχή στα χείλη τους…
Χαίρε ω! χαίρε λευτεριά.
Τα ιερά σου Ελληνίδα ψυχή,
Γεννήθηκαν από Αυτό το ιερό το Αίμα
Που άνθρωπος Θεού υιός έριξε σε αυτήν την γη.
Και δόξασε την δεξιά του πατρός Του.
Και ανύψωσε Αυτήν… και την γυναίκα ανέδειξε ως όμοια με την
αριστερά της.
Και σήμερα η εκκλησία του Θεού την καταδικάζει ως πόρνη
επάνω στην ξύλινη γνώση των σταυρωτών της… ώστε Χριστούγεννα να μην έρθουν στον
νέο Αδάμ,
…παρά μόνο αν του έχουν ευνουχίσει την γνώση… στέλνοντας το
πνεύμα του ανθρώπου να βαδίζει προς τα εκεί που έρχονται οι ψυχές και όχι προς
τα εκεί που ως φύση ανήκουν.
Και ο μέγας άγιος
λόγος του βασιλιά της βασιλεύουσας των βασιλέων ο βασιλεύς [ την ώρα που
ακούστηκε να φωνάζει ο Τούρκος έξω από την Πόλη να καλεί τους στρατιώτες του
για την οριστική μάχη… να λέει : «σήμερα η θα φάτε πιλάφι στο τραπέζι του Αλλάχ, μαζί με δεκάδες παρθένες γυναίκες…
ή θα γίνεται αιώνια αφέντες του πλούτου
των άπιστων… και αυτούς θα τους έχετε σκλάβους» ] ήταν, φωνάζοντας (ο
βασιλιάς) στον τελευταίο του λόγο προς τους Έλληνες: «σήμερα αν χάσουμε την
πόλη θα χαθεί όλη η Ελλάδα». Και τότε στην έκβαση της μάχης έγινε το
αναπάντεχο… οι ραβίνοι δεσπότες άνοιξαν την πόρτα στους τούρκους, και εάλω η
Ελλάς…
Και έκτοτε η εκκλησία προσκυνά την αγία του Θεού αγία σοφία…
των μιναρέδων τον θεό και εμάς τους Έλληνες μας χτίζουν την παιδεία του ναού
των παιδεραστών και ανθρωποφάγων Μακκαβαίων.
Και αντί του Χριστού το ένδυμα ντύνουν την ψυχή των κατοίκων
της βασιλεύουσας… του θεού των τεσσάρων μιναρέδων την σοφία.
Κλείσανε σε πήλινο δοχείο την ψυχή…
και της φόρτωσαν την αγκάθινο γνώση για κελί.
Φυλακισμένη η ζωή μέσα στον Άδη της, να περπατά επάνω στις
ταφόπλακές της και να μην το ξέρει.
Και Μόνο ο Ιησούς Χριστός το μαρτυρεί !
Το βιβλίο της ζωής του εαυτού… στο εντός του είναι του
ανθρώπου.
Αυτού είναι και το άγιο Ορθόδοξο ευαγγέλιο.
Την μόνη οδό και μόνη αλήθεια, και με τα μάτια της αγνότητας και του αγαθού.
Με την διχόνοια το ψέμα
την ειρωνεία και τον χλευασμό,
ως καλικαντζάρους για λόγια στο μυαλό… Τον άνθρωπο στα
Τάρταρα μέσα οδηγούν.
Στεφάνωσαν για φώτα το νερό της γνώσης του Άδη, και οι καλικάντζαροι
οι δώδεκα θεοί στον Όλυμπο του ανθρώπου τα πάθη του… πριονίζουν του δένδρου της
ζωής του ανθρώπου της ψυχής την λαλιά, ώστε Χριστούγεννα ποτέ να μην γεννηθούν
στην καρδιά… και τα συναισθήματα του ανθρώπου προς την αγάπη να είναι
μαρμαρωμένα, όπως η αγάπη των αλλήλων ως εαυτό, προς το σώμα του Χριστού… εσάς
Ελλάδα μου… του Αιώνιου τώρα !
Ιωάννης εν Χριστώ
