Από την αρχαιότητα, η Τρίαινα αποτέλεσε σύμβολο θαλάσσιας δύναμης και ισχύος. Όπου οι θεοί και υπεράνθρωποι της στεριάς διέθεταν πανίσχυρα ξίφη, λόγχες και άρματα, οι μύθοι ήθελαν τους τιθασευτείς της θάλασσας να κρατούν στα χέρια τους μια υπέρλαμπρη τρίαινα, ικανή να χειραγωγήσει τα κύματα ή να τα ωθήσει σε βίαια ξεσπάσματα.
Στην κλασική μυθολογία των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, η Τρίαινα αποτελούσε σύμβολο και όπλο του Ποσειδώνα και του ρωμαϊκού αντιστοίχου του, Neptune. Οι δύο αυτοί θεοί χρησιμοποιούσαν τις Τρίαινες τους τόσο για να ελέγχουν τις επτά θάλασσες, να δημιουργούν νερό από το πουθενά, να προκαλούν παλιρροϊκά κύματα και θαλάσσιες καταιγίδες, όσο και για να ενορχηστρώνουν τρομερούς σεισμούς. Άλλωστε, αν και σε πολλούς διαφεύγει αυτή η θεϊκή πτυχή τους, ο Ποσειδώνας είναι ο γεννημένος άνθρωπος που βλέπει ότι πίνει...τον Λόγο μέσα στης θάλασσας τα πελάγη της ουράνιας θεϊκής ψυχής του.
Η Τρίαινα εστί η Δύναμη του Βασιλιά της Ατλαντίδος.
Τα τρία που είναι ένα στην θεϊκή ανθρωπιά του Χριστιανού-Έλλην.
Η Ελλάς εστί Χριστός.
Και Χριστός όλη η Αρχαία Ελλάδα με το αθάνατο καντήλι αναμμένο μέσα στην Ουρανία φλόγα του Ολύμπου της Ελληνίδας ψυχής.
Υιός Θεού Χρισμένος.
Χριστός εστί ο ενδεδυμένος Αχιλλέας, ο βουτηγμένος μέχρι την φτέρνα, γεννημένος Έλλην, ο του Ουράνιου Θεού Υιός.
Έλλην Ορθόδοξος βαπτισμένος εστί ο Ηρακλής στην γη περπατά και βλέπει το χέρι του Χριστού να ανασταίνει τις θαμμένες ψυχές μέσα στα κόπρανα και του ούρα του βόθρου της μεγάλης Βαβέλ.
Ο Χριστός είναι Αυτός που μέσα από αυτά τα σκατά αναδύεται, κρατώντας μαργαρίτες, ζαφείρια και διαμάντια, που η πόρνη Βαβέλ μαγάρισε τις ψυχές από μικρά παιδιά.
Αυτή είναι η Βαβυλώνα, που την Ατλαντίδα των Ουρανών έπνιξε μέσα στον καταυλισμό του Νώε της.
Αυτή η Βαβέλ αντί της Εστίας του οίκου των Ελλήνων...
Μια Τρίαινα που τα δύο κάνει Ένα, γιατί το Τρία είναι το αίτιο της γεννημένης εδώ στην γη ψυχής.
Το ιερόν το ζεύγος... στο Εν του εμείς, άνθρω ΠΕ.
Ιωάννης εν Χριστώ βασιλεύς των πενήτων
