Μια επιστολή
αγωνιάς από ένα Ελληνορθόδοξο πιστό της Γερμανίας αποκαλύπτει ένα καινούργιο
οικουμενιστικό σκάνδαλο από την Ορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας, που δείχνει πως
κάποιοι έχουν ήδη προχωρήσει πολύ πιο πέρα από όσα νομίζουμε.
Συγκεκριμένα
«Η Ι. Μ. Γερμανίας, αδιαφορώντας τελείως για το πως σκέπτονται οι πιστοί και
για το αν είναι σύμφωνοι με τέτοιες ενέργειες, λειτουργεί παπικά και
απολυταρχικά προσπαθώντας να επιβάλλει με παπικές μεθόδους την -κατά τον άγιο
Ιουστίνο Πόποβιτς- παναίρεση του Οικουμενισμού προβάλλοντας για δικαιολογία την
αναγκαιότητα τέτοιων κειμένων ως απόδειξη ενσωμάτωσης σε μία κοινωνία και ως
σύμβολο ειρήνης.
Στο κείμενο
αυτό παρουσιάζεται η σημασία της γιορτής και το λειτουργικό τυπικό του Πάσχα
στους παπικούς και στην Ορθόδοξη Εκκλησία παράλληλα, και επιχειρείται μέσω
αυτής της παραλληλότητας -κατά πάγια οικουμενιστική τακτική- η ανάδειξη «βαθέων
ομοιοτήτων», η υποβάθμιση των τρανταχτών διαφορών, η κατάργηση της διδασκαλίας
των Πατέρων ότι δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Μία Εκκλησία, καθώς και η
κατάργηση του χαρακτήρα της Ορθοδοξίας ως της Μίας Εκκλησίας.
Το γεγονός,
ότι το κείμενο υπάρχει μόνο στα γερμανικά και όχι στα ελληνικά δηλώνει και τον
ληστρικό και υπόγειο χαρακτήρα του· διότι γνωρίζουν οι υπαίτιοι τις αντιδράσεις
που θα επακολουθούσαν, αν υπήρχε και στην ελληνική μορφή του και γινόταν πιο
γνωστό στο ορθόδοξο ποίμνιο. Ακολουθούν σε μετάφραση (λόγω της μετάφρασης θα
παραμείνουν όροι, όπως εκκλησία, μυστήρια κλπ., που αναφέρονται στους παπικούς
έτσι όπως είναι στο γερμανικό κείμενο χωρίς εισαγωγικά ) τα σημαντικότερα και
πιο κραυγαλέα αποσπάσματα στη σειρά που είναι στο κείμενο:
«Για να
δηλώσουμε τις ομοιότητες της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας αλλά και για να
εξηγήσουμε τις μικρές διαφορές εκδίδουμε τώρα αυτό το φυλλάδιο…..
Το φυλλάδιο
αυτό απευθύνεται στις Χριστιανές και στους Χριστιανούς καθώς και σε κάθε
ενδιαφερόμενο αναγνώστη…
Το ακόλουθο
κείμενο δείχνει την εορτή του Πάσχα (αρχίζοντας από την προπασχαλινή περίοδο
νηστείας, τον εορτασμό της Μ. Εβδομάδος μέχρι την Πεντηκοστή) στην παράδοση της
Ανατολής και της Δύσης. Παράλληλα θα φανερωθούν δίπλα στις διαφορετικές
διαμορφώσεις και λειτουργικές εκφράσεις οι θεμελιώδεις ομοιότητες των δύο
παραδόσεων…
Την νηστεία
(και στις δύο Εκκλησίες) υπηρετούν ένας απέριτος βίος, η εντατική προσπάθεια
αποφυγής εντάσεων, μία γεναιόδωρη ελεημοσύνη, η βαθύτητα της πνευματικής ζωής
μέσω της καθαρότητας, της αυτογνωσίας, της προσευχής, της συχνής συμμετοχής
στην Θεία Λειτουργία και στην Θεία Κοινωνία καθώς και η αποχή από σωματικές
απολαύσεις. Μέσα σε όλες αυτές τις ομοιότητες υπάρχουν διαφορές στην
διαμόρφωση, οργάνωση και στο βίωμα των πιστών σε Ανατολή και Δύση που δεν
πρέπει να παραβλέπονται….
Η νηστεία
στην καθολική εκκλησία αρχίζει την Τετάρτη της στάχτης… Αυτή η Τετάρτη και η
μεγάλη Παρασκευή έχουν σαν χαρακτηριστικό τους την αποχή από το κρέας και την
αποφυγή χόρτασης. Λαμβάνοντας υπόψη τις παραλλαγμένες συνθήκες ζωής
διαμορφώθηκαν και άλλες μορφές νηστείας όπως η αποφυγή μέσων απόλαυσης,
αγαπημένων συνθηκών κατανάλωσης, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην εξάρτηση,
επίσης η απόφυγη της τηλεόρασης, της οδήγησης (!!!) κτλ…
Την κορύφωση
της νύχτας του Πάσχα αποτελεί και στις δύο εκκλησίες το μυστήριο της Θείας
Ευχαριστίας… Διότι στην Θεία Ευχαριστία ενώνεται ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Κύριος
με το σώμα του, δηλ. την Εκκλησία…
Με την
Πεντηκοστή αρχίζει το έργο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία…
Ως καθολικοί
και ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε κοινώς πεπεισμένοι, ότι ο Χριστός είναι πάντα
παρών στην Εκκλησία Του και ότι αυτή η παρουσία Του είναι πάντα εμφανής στην
Θεία Λειτουργία…
Η εξωτερική
ημερολογιακή διαφορά του εορτασμού του Πάσχα δεν αναιρεί την βαθιά συμφωνία
στην πίστη μέσω του Πάσχα. Ο Frère Alois, ο ηγούμενος της οικουμενικής
κοινότητας του Taizé, τονίζει την ενότητα των Χριστιανών μέσω του Πάσχα με τα
ακόλουθα λόγια: Στην πίστη στον Χριστό, ότι είναι παρών, ακόμα και όταν δεν Τον
βλέπουμε, ότι μέσω του Αγίου Πνεύματος ενεργεί στον κόσμο και κατοικεί στις
καρδιές μας βασίζεται το τόλμημα, στο οποίο μας καλεί το Πάσχα….».
Όπως διαπιστώνουμε
το φυλλάδιο μιλάει για μικρές διαφορές και θεμελιώδεις «ομοιότητες» και, με
αυτόν τον τρόπο, παρουσιάζει ως πλανεμένους όλους τους Αγίους της Ορθοδόξου
Εκκλησίας, οι οποίοι μας απέτρεπαν από οποιαδήποτε επαφή και συνεργασία με τους
παπικούς και κάθε είδους αιρετικούς αυτόματα! Κι όλα αυτά εν γνώσει των
«ορθοδόξων ποιμένων και θεολόγων» που συνέβαλαν στην συγγραφή του. Φτάνει
μάλιστα στο σημείο – στο απόσπασμά του περί του Ορθοδόξου εορτασμού της
Πεντηκοστής, το οποίο δεν μετάφρασα- να αναφέρει ως πηγή ένα απόσπασμα του αγ.
Γρηγορίου του Παλαμά (Apg 2,3) στο οποίο ο άγιος λέει ότι το Άγιο Πνεύμα
εξασφαλίζει την ενότητα των Αποστόλων, μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και
φυσικά εννοείται και την διάσταση μετά των αιρετικών. Πρόκειται δηλαδή για ένα φιλοπαπικό,
οικουμενιστικό, αντιορθόδοξο κείμενο που αναφέρει ως πηγή και απόδειξη των
λεγόμενών του, ακόμα και όταν μιλάει για την Ορθόδοξη πλευρά, τον Άγιο αυτόν
που κυνηγήθηκε από τους λατινόφρονες, που κατεδίκασε κάθε παπική κακοδοξία, που
απέδειξε και υπεράσπισε την ορθόδοξη Εκκλησία ως την Μία Εκκλησία.
